Снежань

"Гасцінна зіму сустракае прырода…"

Згубілася сонейка
У вышыні,
I сталі
Такімі маленькімі дні.
Адшапацеў,
Адляцеў лістапад.
Сняжком прыцярушыла сцежку
У сад.
Стаіліся сосны ў бары.
Вербалоззе
Дрыжыць сіратліва
Пры першым марозе.
Гасцінна зіму
Сустракае прырода –
Рукою падаць ёй
Да Новага года.
Хоць сонца няма,
А ніхто не ў самоце.
Змяняецца год,
Як цукерка ў роце.
                   М. Дукса

  Пасля маркотных і пахмурных асенніх дзён прыйшоў першы месяц зімы, месяц першых белых сцяжынак.

Адкуль пайшла назва месяца?

   Дарожкі і сцежкі занесла віхура, не распазнаць, дзе балота, дзе лог, дзе папар. Снег сыпле без стомы і перапынку, накідвае белыя шубы на плечы дубам і ўбірае ў карункі гронкі рабіны. Ад белага колеру радасна вачам. Лясы, палеткі і лугі ўхутаны снежнай коўдрай. Амаль паўсюдна ўтвараецца ўстойлівае снегавое покрыва, таму беларускае найменне першага зімняга месяца – снежань.

   Сонца схавалася за хмары, настаў час пахмурнага неба і ранняга змроку. Часам снежань называюць просінцам – у халодным небе не-не дый прагляне блакітная просінь. А яшчэ снежань – ветразвон, прыбярыха, марозныя вароты зімы.

Азбука народнай мудрасці

Снежаньскія прыкметы

• Ранішняя снежаньская зара хутка гасне – на холад, а калі чырванее – чакай снегападу.
• Барвова-чырвоная снежаньская вячэрняя зара – да мяцеліцы.
• Вераб’і дружна зацырыкалі, вароны з дрэва на дрэва чародамі пералятаюць – да адлігі.
• Чырвонымі ягадамі рабіна красуе – да марознай, снежнай зімы. 
• У снежні вялікі іней, гурбы снегу і глыбока прамерзлая зямля – на добры ўраджай.
• Месяц свеціць ярка – чакай яснага, марознага дня.
• Туманнае кола вакол месяца – да адлігі.

Што адбываецца ў прыродзе?

Вершы пра зіму

Чытаем разам